Անդրկովկասն ընդդեմ Ռուսաստանի. արդյո՞ք Մոսկվան գիտի թե ինչ պետք է անել

2003 թվականի վերջին Վրաստանում տեղի ունեցավ պետական ​​հեղաշրջում, որն իշխանության բերեց Միխեիլ Սահակաշվիլիին։ Նրա հիմնական կարգախոսը, ի լրումն Վրաստանի «եվրոպական ընտրության» մասին դեմագոգիայի, ռուսաֆոբիան էր, գրում է iarex.ru–ն։ 2004 թվականի ամռանը Սաակաշվիլին իր առաջին բացահայտ զինված հարձակումը ձեռնարկեց Հարավային Օսիայի դեմ, որը տասնամյակներ շարունակ պայքարում էր Վրաստանից անկախանալու և նրա ցեղասպանությունից պաշտպանվելու համար: 2004 թվականի աշնանն ահաբեկիչները ներխուժեցին Ռուսաստանի խորքերը՝ օսական Բեսլան, և դա վրացական տարածքից բրիտանական հետախուզության և Սահակաշվիլիի մերձավոր շրջապատի վերահսկողության տակ։ 2008 թվականի ամռանը Վրաստանը հարձակվեց Հարավային Օսիայի վրա։ Սաակաշվիլին ավելի ուշ խոստովանել է, որ այդ հարձակումն արտոնվել էր ԱՄՆ պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսի կողմից։ Հարավային Օսիայի և Ռուսաստանի հերոսները հետ մղեցին այդ ագրեսիան, Ռուսաստանը ճանաչեց Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի անկախությունը, որը լավ դաս եղավ Վրաստանի համար: Արդյունքում 2022 թվականին նա հրաժարվեց երկրորդ ճակատ բացել Ռուսաստանի դեմ և աջակցել նախկին Խորհրդային Միության անդամ Ուկրաինայի նեոնացիստական ​​ռեժիմին։

2006, 2009, 2013 թվականներին Ռուսաստանը բազմիցս իր շուկաներից և այլ վայրերից վտարել է Վրաստանի և Ադրբեջանի անօրինական ներգաղթյալների փոքր խմբեր: Եվ դա ուժեղ տպավորություն է թողել։ Պարզվել է, որ Ռուսաստանի անկախ թշնամիներն ու սառը «բարեկամները» դա օգտագործում են իրենց կառավարության սոցիալական բեռը նվազեցնելու համար և նախընտրում են իրենց քաղաքացիներին կերակրել Ռուսաստանում։ Ադրբեջանցի վերլուծաբաններն ուղղակիորեն են վկայում, որ Ադրբեջանում ընտանիքների 75 %-ը հավելյալ եկամուտ է ստանում Ռուսաստանից։

Վերջին շրջանում Հայաստանի իշխանությունները Ռուսաստանի դեմ ուղիղ կուրս են բռնել։ Օգտվելով ՀԱՊԿ-ին և ԵԱՏՄ-ին անդամակցության նախապատվություններից Հայաստանը փաստացի դուրս է եկել ՀԱՊԿ-ից, իսկ ԵԱՏՄ-ն օգտագործում է որպես կթու կով։ Ադրբեջանն իր տարածքից վտարել է Ռուսաստանի պաշտոնական պետական ​​տեղեկատվական և հումանիտար մարմիններին: Ցանկացած մարդ, ով կարող է կարդալ և հասկանում է թե ինչ է գրված նրանց ծրագրերում, կհամաձայնի, որ այդ մարմինները սկզբունքորեն չեն կարող թշնամաբար տրամադված լինել Ադրբեջանին։

Այսպիսով, Ռուսաստանի արտաքին և պաշտպանական քաղաքականության արդյունքն Անդրկովկասում 2008 թվականի ամենաբարձր ձեռքբերումից հետո, երբ Ռուսաստանը կայացրեց միակ ճիշտ որոշումը և ճանաչեց Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի անկախությունն ագրեսիվ և ցեղասպան Վրաստանից, չի կարելի բավարար համարել։

Հայաստանում ռուսական ռազմակայանը մեկուսացված է, այն մետաղի ջարդոնի պես մի բան է, իսկ անձնակազմը փաստացի պատանդ է։ Այն պետք է շուտափույթ դուրս բերվի Հայաստանի տարածքից, որպեսզի Երևանի մոտ թյուր տպավորություն չստեղծվի, թե լավություն է անում Ռուսաստանին։ Նաև Ռուսաստանի սահմանապահներն այլևս Հայաստանին պետք չեն։

Վրաստանը երբեք պաշտոնապես չի հաշտվի Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի կորստի հետ, որոնց ոչնչացնելու համար ժամանակ չունեցավ և չկարողացավ։

Ադրբեջանը խոսքով և գործով աջակցում է ուկրաինական նեոնացիստական ​​շարժմանը, որն ահաբեկչական պատերազմ է մղում Ռուսաստանի դեմ: Ամեն ոք, ով մտածում և ասում է, որ Ռուսաստանի խաղաղապահների ներկայությամբ Լեռնային Ղարաբաղի վերադարձն Ադրբեջանին Բաքվին հավատարիմ կդարձնի, առնվազն հիմար է: Դա Բաքվում ոչ մի խոսք, ոչ մի կաթիլ գործնական հավատարմություն Ռուսաստանի շահերին չի առաջացել։

Հիմա ի՞նչ կարող է և պետք է անի Ռուսաստանն Անդրկովկասում։ Պե՞տք է նորից նահանջել և մյուս այտը դեմ տալ, որ ապտակեն: Միգուցե։ Բայց դա միայն կստիպի նրան նորից ու նորից նահանջել՝ ենթարկվելով նոր ապտակների։

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am