Կարելի էր համապատասխան ծրագրեր ստեղծել, որպեսզի մարդիկ կամավոր ցանկանային գնալ այդ հավաքներին. ռազմական փորձագետ
ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆՊաշտպանության նախարարությունը շրջանառության մեջ է դրել պահեստազորի վարժական հավաքներ հայտարարելու վերաբերյալ կառավարության որոշման նախագիծ, ըստ որի՝ դրանք պետք է իրականացվեն ապրիլի 15-ից հունիսի 15-ը։
«Հայտարարել պահեստազորի առաջին խմբի առաջին և երկրորդ կարգերում հաշվառված շարքային, ենթասպայական և սպայական կազմերի պահեստազորայինների վարժական հավաքներ` երկու ամիս ժամկետով` 2023 թվականի ապրիլի 15-ից մինչև հունիսի 15-ը»,- նշված է հրամանի նախագծում։ Վարժական հավաքներին պատրաստվում են ներգրավել մինչև 953 քաղաքացու, որոնցից 476–ը` կրտսեր ենթասպայական և շարքային կազմերի, 25-ը` ավագ ենթասպայական կազմի, 452-ը` սպայական կազմի պահեստազորայիններ:
Ըստ ռազմական փորձագետ Վան Համբարձումյանի՝ վարժական հավաքները պետք է միտված լինեն քաղահասարակության քաղաքացիների ռազմական հմտությունները գիտելիքներն ավելացնելուն և դրա համար չէ արվում գործողությունը, ապա անիմաստ է:
Հայաստանն արդեն ունի ռազմական 3 ամսվա հավաքների փորձ, որը բերել է մի շարք խնդիրներ: Նախ այն, որ մասնակիցները նշում են, թե որևէ գիտելիք ձեռք չեն բերել, նստած կամ իրենց լեզվով ասած «պարապ» օրեր են անցկացրել: Բացի այդ կար նաև գործատու-աշխատող կոնֆլիկը, ըստ որի՝ 3 ամիս աշխատանքի չներկայանալն առաջացնում էր տնտեսական խնդիրներ: Այս ամենից ելնելով՝ կառավարությունը քննարկում է վարժական հավաքները դարձնել 25 օր: Սակայն նոր նախագծով դեռևս ձեռնպահ է մնում և առաջարկում է երկամսյա ժամկետ: Թե ինչո՞ւ է կառավարությունն առհասարակ վարժական հավաքներ անցկացնում, ռազմական փորձագետ Վան Համաբարձումյանն իր տեսակետն ունի. « Երկու ամսում հմտություներ ձեռք բերելն անհնար եմ համարում, երեքում՝ գուցե ինչ-որ բաներ հնարավոր լինի սովորել: Իրականում այլ նպատակ կա՝ Ադրբեջանը վերջին պատերազմից հետո էլ, որ դիրքի վրա հարձակվում է, հասնում է ռազմական հաջողության: Սա տեսնելով էլ ծառայությունից խուսափողների թիվը գնալով նվազում է, ինչպես նաև կտրուկ նվազել է ռազմական ուսումնական հաստատություններում դիմորդների թիվը: Սահման պահելու խնդիր կա: Հավաքները միտված են որոշ չափով սահմանում մարդկային ռեսուրսի թիվը կոմպեսացնելուն: Հայաստանը մեծ թվով սպաներ և պայմանգրային զինծառայողներ է կորցրել»: Եթե խնդիրը դիքերում մարդկային ռեսուրսի ավելացումն է, ապա ինչո՞ւ է կառավարությունը նախատեսում կրճատել հավաքների ժամկետները: Փորձագետն ասում է, որ ոչ միշտ է կարողանում հասկանալ կառավարության որոշումների տրամաբանությունը, բայց կարծում է, որ հարցը ոչ թե զինված ուժերի բարեկարգման համար է արվում, այլ՝ հասարակության աչքին բարձրանալու: Ըստ Համբարձումյանի՝ բանակը հզորացնելու համար այլ ռազմական գործողությունների անհրաժեշտություն կա, բայց հավաքների ժամկետների հարց են քննարկում, իսկ թշնամին լավագույնս զինված և ամրացված դիրքերից, լավագույնս էլ պատրաստված ստորաբաժանումներին է բերում առաջնագիծ: Այն հարցին, որ մասնագետի նշած երակաժամկետ ուսուցման ծրագրերը, ամրաշինական խնդիրները, հավաքի մասնակիցներին դիքերում պահելը լրացուցիչ ֆինասական ռեսուրսներ են պահանջում, ի՞նչ է կարծում պետությունն ունի այդ ֆինասական ռեսուրսները՝ փորձագետը հարցին հարցով պասխանեց: «Կներեք, իսկ պարգևավճարների համար որքան գումա՞ր ծախսվեց, կառավարական և պարեկային մեքենաներ ձեռք բերելու համար որքա՞ն գումար ծախսեցին, կառավարական ամառանոցների վրա ինչքա՞ն փող ծախսեցին: Կարելի էր դա ուղղել սպառազինությանը: Կարելի էր համապատասխան ծրագրեր ստեղծել, որպեսզի մարդիկ կամավոր ցանկանային գնալ այդ հավաքներին, ծառայության: Պետությունը դրա դիմաց կարող էր օրինակ ուսման վարձը փոխհատուցել և այլն: Իշխանության նման որոշումերը տրամաբանական չեն»,- եզրափակեց Վան Համբարձումյանը: