Ոչ ոք անտարբեր չի անցնի. ինչպես են Հայաստանում մարդիկ օգնում միմյանց
ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Journal.tinkoff.ru-ն գրում է, որ ռուս զբոսաշրջիկը պատմել է Հայաստանի մասին:
Ես շատ եմ սիրում Հայաստանը: Եվ ավելի շատ, քան սարերը, աղմկոտ բակերը՝ ընկղմված վարդի թփերի մեջ, կանաչի խռովությունն ու հիանալի եղանակը, ես գնահատում եմ այստեղի մարդկանց։ Ավելի ճիշտ այն միջավայրը, որը նրանք ստեղծում են` վստահելի և ապահով:
Եվ այստեղ ես անհիմն չեմ: Ըստ վերջին ուսումնասիրությունների Հայաստանն աշխարհի ամենաանվտանգ երկրների քսանյակում է, և նրա դիրքը վարկանիշում տարեցտարի բարելավվում է։
Անվտանգ միջավայրում ապրող մարդիկ ավելի պատրաստ են վստահել միմյանց: Եվ դա ակնհայտ է. մենք դրանում համոզվել ենք մեր սեփական փորձից։ Ավելին, ըստ մեր տանտիրոջ ավելի վաղ վստահությունն ավելի շատ էր։ Օրինակ, Աբովյանում, որտեղ մենք ապրում ենք, ընդունված չէր բնակարանները փակել։ Միևնույն է, ոչ մի օտար մարդ չի մտնի։ Չգիտեմ, թե հիմա ինչպես է, բայց երբ հյուրեր էին գալիս մեր հարևանի տուն նրանցից ոչ մեկը դուռը չէր թակում, դուռը բաց էր:
Պատմեմ թե ինչպես են վստահությունն ու կարեկցանքն արտացոլվում սպասարկման ոլորտում և խաղահրապարակում, և ինչպես է տեղական համայնքն աջակցում միմյանց և տեղափոխվածներին:
Եթե ցանկանում եք քարտով վճարել խանութում, բայց տերմինալը չի աշխատում, դա ձեզ չի խանգարի ձեր գնումները կատարել: Ձեզանից պարզապես կպահանջվի գումարը տալ հաջորդ անգամ և դա ինձ հետ մի քանի անգամ եղել է:
Հայաստանում ընդունված է ընկերություն անել մոտակայքում ապրողների հետ (կամ ընդհանրապես բոլորի հետ)։ Երբ ամուսինս նոր էր տեղափոխվում մեր բնակարան, մեր տանտերը նրան տարավ հարևանների հետ ծանոթացնելու։ Եվ նրանք անմիջապես սկսեցին օգնել մեզ։ Մեր ամանները մնացել են Նովոսիբիրսկում։ Եվ մարդիկ մեզ ամաններ ժամանակավոր չտվեցին, այլ նվիրեցին։
Նոր տարվա նախաշեմին մեզ օգնեցին այլ ծանոթներ նվիրելով իրենց արհեստական տոնածառը։ Աղջկաս համար շատ կարևոր էր՝ ի՞նչ է Նոր տարին առանց տոնածառի։ Իսկ բոլորովին անծանոթ մարդիկ հեռագրային չաթով կիսվում էին մանկական գրքերով:
Աբովյանի ռուսալեզու հեռագրային չաթն օգնում է մեզ տեղեկացված լինել քաղաքի իրադարձություններին։ Կան հայեր և այցելուներ կամ ներգաղթյալներ ԱՊՀ երկրներից, ովքեր վաղուց տեղացի են դարձել։ Զրույցարանը փոքր է, բայց շատ հարմարավետ: Այնտեղ կարող եք հարցնել, թե ինչպե՞ս հասնել անձնագրային բաժանմունք, ո՞ր բժշկի մոտ գնալ, ի՞նչ օգտագործել կրեմի խտացուցիչի փոխարեն, և ով ի՞նչ գազի հաշիվ ունի։ Բացի այդ, չաթում կիսվում են նոր պիցցերիայի կամ խանութի բացման, ցուցահանդեսների և համերգների մասին նորություններով։ Երբ քաղաքի ինչ-որ հատվածում ջուրը կամ էլեկտրաէներգիան անջատվում է, սկսվում է անվանական զանգը և տեղեկատվության փոխանակումը։ Երբ դեկտեմբերին, ծանր վթարի հետևանքով, քաղաքի մի մասը մեկ օրից ավելի մնաց առանց ջրի, չաթում գտնվող հարևանները հրավիրեցին իրենց մոտ ջուր վերցնել։
Բացի խոսելուց, համայնքի մարդիկ իրականում են օգնում միմյանց: Վերջերս հարցրի, թե որտեղից գնել կոնտակտային լինզաներ, և ստացա լավ խորհուրդ և առաջարկ դրանք բերելու Սանկտ Պետերբուրգից:
Հայերը շատ սրտացավ են։ Եթե տեսնեն, որ ինչ-որ տեղ դժբախտություն է տեղի ունեցել (կամ դրան նման մի բան), ոչ ոք անտարբեր չի անցնի, անմիջապես կգան, հարցեր կտան, օգնություն կառաջարկեն։ Եվ դա անում են ոչ միայն մեծահասակները, այլ նաև երեխաները, երիտասարդներն ու մեծերը: Պատահել է, որ աղջիկս ինչ-որ տեղ շտապել է, վայր է ընկել, սկսել է լաց լինել, անմիջապես շրջապատվել է մարդկանցով` և չափահաս, և դեռահասներ: Օգնել են վեր կենալ, շորերն են մաքրել, մխիթարել։ Մի անգամ նա կորցրել էր իր խաղալիքը խաղահրապարակում, արցունքների մեջ այդ մասին հարցրել էր դպրոցականներին։ Նրանք թոթվել էին իրենց ուսերն ասելով, որ չեն տեսել, բայց թողնելով իրենց խաղն անմիջապես ամբողջ ամբոխով սկսել են փնտրել այդ խաղալիքը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը
