«Միևնույն է, Արտյոմին բռնելու ենք». Հակարի կամրջին ադրբեջանցիները սպառնացել են մորն ու քրոջը

Բռնի տեղահանությունից հետո արցախցիները բարբառային լեզվամշակույթի, խոհանոցային գաղտնիքների ու այլ ավանդույթների պահպանման նպատակով, սոցիալական հարթակում ստեղծել են տարբեր խմբեր, որտեղ օգտատերերը կիսվում են նկարներով, գյուղերի ու քաղաքների մասին հակիրճ տեղեկություններով։ 

«Արցախի շեները» (գյուղերը) խմբի հիմնադիր Արտյոմ Աթաբեկյանը MediaHub-ին ասում է, որ նպատակն ավելի շատ արցախցիներին համախմբելն էր։ Մեկ-մեկ նաև Արցախի բարբառով հումորներով ու բանահյուսության ասույթներով են կիսվում։ 

«Սկզբից մտածեցի` գուցե հետաքրքիր չի լինի, բայց կարճ ժամանակում խումբն իր շուրջը հավաքեց ակտիվ օգտատերերի»,- ասում է նա` նշելով, որ Արցախի բնակավայրերի մասին հրապարակումներով հետաքրքրված են նաև հայաստանաբնակ հայրենակիցները։

Արտյոմը Մարտակերտից է, արմատներով՝ Մեհմանա գյուղից։ Սա Արցախի առաջին ու միակ հունական գյուղն է։ Մեր զրուցակիցը ևս հունական արմատներ ունի․ Խարիտոնի տատից ժառանգել է հավատարմությունը: 

«Հույն ժողովուրդը որպես հնագույն ազգ հավատարիմ են։ Խարիտոնի տատից ու Գարեգին պապից մեզ փոխանցվել է մարդկային արժեքներից կարևորագույնը։ Դրա համար փորձում եմ հավատարիմ մնալ արմատներիս, համախմբել բոլորին, որ իրար չկորցնենք, պահպանենք մեր ավանդույթները»,- ասում է Արտյոմը։ 

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի ժամանակ, հայրենիքի պաշտպանության համար մղված մարտերում նույն դիրքում կռվել են Արտյոմն ու հարազատ եղբայրը՝ Արթուրը, որից հետո նա պայմանագրային հիմունքերով է շարունակել ծառայությունը, քանի որ թշնամու դիրքերը մոտեցել էին Մարտակերտին, իսկ քաղաքին պաշտպաններ էին պետք։ 

«Նախքան Արցախի շրջափակումը վիրահատության նպատակով մեկնեցի Ռուսաստան։ Վերադարձին տուն տանող ճանապարհ չկար, փակ էր։ Ինձ համար դա ամենածանր շրջանն էր, երբ գիտակցում էի, որ մայրս, քույրս այնտեղ են, միջոցները սուղ։ Հետևում էի լրահոսին, ուզում էի գժվել։ Իսկ սեպտեմբերի 19-ին ոչ մի կերպ մերոնց հետ կապ հաստատել չկարողացա, քանի որ Արցախում բջջային կապ չկար, իսկ հայկական լրատվամիջոցներում տեղ գտած լուրերը սարսափեցնող էին»,- հիշում է նա։

Պատերազմից հետո օրեր անց կապը վերականգնվել է նաև Մարտակերտում։ Երիտասարդն այստեղից կարողացել է կապ հաստատել մարտակերտցիների հետ, որ իր ընտանիքի հետ նաև քաղաքում մնացած միայնակ, անօգնական մարդկանց էլ տարհանեն։ Այստեղ նրան օգնել է վարչակազմի ղեկավարը։ 

«Հակարի կամրջին ադրբեջանցիները վախեցրել են մորս ու քրոջս, հարցրել են, թե՝ «ո՞ւր է ձեր տղան, միևնույն է, Արտյոմին բռնելու ենք»։ Պատճառը «Ֆեյսբուքում» իմ ակտիվությունն էր, հաճախ եմ հայտնվել իրենց ԶԼՄ-ների ուշադրության կենտրոնում։ Մայրս ասել է, որ ես Արցախում չեմ, իրենք չեն հավատացել։ Մամաս շատ էր վախեցել, փառք Աստծո, հիմա լավ է»,- ասում է մեր զրուցակիցը։ 

Բռնի տեղահանությունից հետո Աթաբեկյանները վերադարձի հավատը չեն կորցնում։ Ասում է՝ առաջին հնարավորության դեպքում նորից կգնան Մարտակերտ. «Ամենադժվարը մորս համար է։ Շատ է կարոտում, գոնե գերեզմանների, մեր սրբությունների համար գնալը պարտադիր է։ Մայրս ասում է՝ «Հայաստանն էլ մերն է, հայրենիք է, բայց Արցախը ծննդավայր է»»։ 

Արցախցի երիտասարդի համար այս օրերին սկզբունքային է պահպանել բարբառային մշակույթը, հանրայնացնել Արցախի քաղաքների ու գյուղերի մասին տեղեկություններ, գրի առնել հայտնի մարդկանց մասին զրույցներ, հանդիպումներ կազմակերպել։

Հունան Թադևոսյան