ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹ ՍՊՈՐՏ ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ ՏՆՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ ՖՈՏՈ ՎԻԴԵՈ ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ԱՅՍ ՕՐԸ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԱՄԵՆԱԸՆԹԵՐՑՎԱԾ ԻՐԱՎՈՒՆՔ


Որտեղ և ինչ պայմաններում է ապրում Ագնեսա Շահնազարյանը. Ահա, թե ով է նրա Տղամարդը, ում հետ էլ ապրում է դերասանուհին

ՎԻԴԵՈ

Այսօրվա մեր զրուցակիցը դերասանուհի Ագնեսա Շահնազարյանն է:    

-Այժմ, բացի սերիալային զբաղվածությունից, ի՞նչ գործունեություն եք ծավալում:

-Աշխատում եմ Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնում: Նաև «Պենելոպե» մոնոներկայացմամբ, որով մասնակցել եմ «Արմմոնո» փառատոնին, այժմ շրջագայում եմ աշխարհի տարբեր երկրներում

-Թատերական ինստիտուտն ավարտելուց հետո երկար տարիներ աշխատում էիք Գաբրիել Սունդուկյանի անվան թատրոնում: Այն Պարոնյան թատրոնով փոխելու անհրաժեշտությունն ինչի՞ց առաջացավ:

-Այո, Սունդուկյան թատրոնում աշխատել եմ 1996 թվականից: Երկու-երեք տարի առաջ, երբ տեղափոխվել էի Ռուսաստանի Դաշնություն, իմ պայմանագրի ժամկետը լրացավ: Քանի որ Հայաստանում չէի, չէի կարող այն երկարաձգել: Վերադարձից հետո հասկացա, որ ժանրային փոփոխություն եմ ուզում, կյանքի նոր փուլը ցանկացա նոր թատրոնում սկսել:

-Մեկնեք էիք Մոսկվա, հիմնել էիք Ձեր սեփական բիզնեսը: Ի՞նչը Ձեզ վերադարձրեց Հայաստան՝ հայրենասիրությունն ու կարո՞տը:

-Մարդիկ միշտ մտածում են, որ ես շատ առաջադեմ եմ, իմ տեսակը դրսում շուտ կհարմարվի: Ինքս էլ իմ մասին նման կարծիք ունեի: Բայց պարզվեց, որ այդպիսին չեմ… Այո, շատ հայրենասեր եմ, շատ եմ սիրում իմ երկիրը: Իմ տեսակը դրսում իր տեղը երբեք չի կարող գտնել: Նույնիսկ կապ չունի, թե որքան գումար ես աշխատում: Եթե քո սիրելի գործով չես զբաղվում և այն հողի վրա չես, որտեղ միշտ ապրել ես, քեզ միշտ էլ օտար ես զգում: Երևի, դա էր պատճառը, որ ես «գլխապատառ» վերադարձա Հայաստան: Աստված չտա, որ գնալու մասին նորից մտածեմ: Հուսանք, այնպես կլինի մեր պետությունում, որ երբեք ու ոչ-ոք գաղթի ճանապարհը նորից չի բռնի:

-Բայց դերասանները հաճախ բարձրաձայնում են, որ այստեղ ապրելը դժվար է:

-Դժվարությունը մասնագիտության հետ որևէ կապ չունի: Մեր օրերում, առհասարակ, դժվար է բոլորի համար: Մարդկանց աչքերից, դեմքից զգացվում է, որ դժվարությամբ են ծայրը-ծայրին հասցնում: Բնականաբար, սոցիալական այս վիճակը տանում է նրան, որ մարդիկ նորից մտածեն երկրից դուրս գալու մասին: Այդ թվում ինձ համար ևս սարսափելի դժվար է. ունես նոր մտահղացումներ, շատ պլաններ, որոնք իրականացման են սպասում: Դրան որոշ չափով սոցիալական վիճակն է խանգարում, որոշ չափով՝ հոգեվիճակը: Այսօր շատ դժվար է կայանալ, հաստատվել ու փորձել առաջ գնալ: Հուսանք, որ ամեն ինչ կփոխվի:

-Սեփական բիզնես ունենալու փորձ արդեն ունեք: Չե՞ք ցանկանում այստեղ էլ գեղեցկության սրահ ունենալ, որը եկամտի գլխավոր աղբյուր կծառայի:

-Իհարկե, ցանկանում եմ: Ես սիրում եմ աշխատել, և միշտ էլ նպատակ եմ ունեցել՝ ունենալ իմ բիզնեսը: Բայց այսպիսի ճշմարտություն կա. երբ ժողովրդի սոցիալական վիճակը լավ չի լինում, ցանկացած բիզնես սկսելուց առաջ պետք է գիտակցես, որ այն դատապարտված է փլուզման, անհաջողության: Եթե մարդիկ այսօր գումար չունեն, հացի խնդիր են լուծում, ըստ իս, յուրաքանչյուր էսթետիկ հաճույք պատճառող բան ստեղծելն անիմաստ է: Ամենամեծ երազանքս եղել է մանկական կենտրոն ունենալը: Երեխաներն այնտեղ կսովորեին, նաև ներկայացումների միջոցով կդաստիարակվեին, ճաշակ կձևավորվեր: Իհարկե, կենտրոնը նաև ժամանցային ուղղվածություն կունենար: Բնականաբար, այս երազանքս այժմ անհնար է իրականացնել, քանի որ մեծ գումարների հետ է կապված: Չեմ կարծում, որ Հայաստանում ապրելով՝ նման բան կկարողանամ երբևէ ստեղծել: Թեպետ՝ Աստված առաջ, չգիտենք մեզ ինչ է սպասվում:

-Ագնեսա, էկրանից այն կողմ, նաև բեմում դուք բավական էմոցիոնալ եք: Իրական կյանքում այդ էմոցիաները պահպանվո՞ւմ են:

-Իսկապես, ես շա՜տ էմոցիոնալ մարդ եմ, ինչն էլ էկրանից փոխանցվում է: Դա նաև այն բանից է գալիս, որ իմ տեսակով շատ մարդասեր եմ, զգացմունքային: Ինձ երբեմն թվում է, որ զգացմունքայնությունս չափից շատ է, ինչն ինձ հաճախ խանգարում է:

-Երբևէ պահի տակ որոշում կայացրե՞լ եք, որի համար զղջացել եք հետագայում:

-Ոչ, ես այն տեսակն եմ, որը երբեք չի զղջում իր քայլերի համար, այլ ժպտում է ու անցնում: Նման մի դեպք կպատմեմ. 22-23 տարեկան էի և բոլոր հայկական ընտանիքների նման մեր տանն էլ խոսվում էր այն մասին, թե ինչու չեմ ամուսնանում, «տանը մնացի»: Երդվեցի՝ ով առաջինը եկավ ինձ ամուսնության առաջարկ անելու, կհամաձայնեմ: Մեր հարևանի տղան ամուսնության առաջարկություն անողների ցուցակում առաջինն էր, ես էլ համաձայնեցի ու նշանվեցինք: Մեկ-երկու ամիս անց նշանս հետ տվեցի, քանի որ հասկացա, ես այդ մարդու հետ չեմ կարող ապրել, դա պահի տակ էմոցիոնալ կայացրած որոշում էր, որը, բնականաբար, երկար շարունակվել չէր կարող (ծիծաղում է): Կարծում եմ, բոլորի կյանքում էլ պատահում է, որ պահի տակ պատասխանատու և կարևոր որոշում են կայացնում:

Շարունակությունը՝  Այստեղ

Historical Dates ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ԱՅՍ ՕՐԸ
Most Popular