Երբ ազգը ստից հաճույք է ստանում

Իրականում դժվար էր պատկերացնել, որ Արցախյան պատերազմում կրած խայտառակ պարտությունից հետո, երբ տեղեկատվական հարթակում բացառապես սուտ էր ու կեղծիք, Արծրուն Հովհաննիսյանը կկարողանա երևալ հանրային հարթակում։ Եթե Արծրուն Հովհաննիսյանը կարողանում է իր մեջ ուժ գտնել, ներկայանալ հասարակությանը և պատասխանել լրագրողների հարցերին` արդարացնելով պատերազմի 44 օրերին արած իր հայտարարությունները, ուրեմն մենք ենք նրան այդ իրավունքը տվել: Եթե մենք թույլ չտայինք, Արծրունը մեզ հետ չէր խոսի, կհասկանար, որ գտնվում է մի հասարակության մեջ, որտեղ պետք է սեփական լռությամբ մոռացվեր, լռության ծես պահեր և այն ցմահ չխախտեր: Այս տեսանկյունից դիտարկելով` Արծրունն անմեղ է, մեղավորը մենք ենք: Մենք ավելի բարձր արժեք չենք դավանել, քան Արծրունի մատուցած արժեքն էր, և Արծրունն էր որպես մատուցվող արժեք: Մեզ մատուցվել է այն, ինչին մենք արժանի ենք եղել, սուտը, կեղծիքը` որպես ճշմարտություն կամ` ճշմարտության փոխարեն:

Ըստ էության, մենք՝ որպես հասարակություն, որպես պետություն, չունենք այն հայացքը և համակարգը, որտեղ սուտն ու կեղծիքը պարզապես տեղ չունենան, անլսելի լինեն, առօրյա կյանքի շրջանակից դուրս գտնվեն: Իսկ սպրդելու դեպքում այդ մեկն ուղղակի դուրս մնա նույն կյանքի շրջանակից: Թողնենք այն բարձրագոչ օրինակները, թե կարո՞ղ էին Գերմանիայում, Ֆրանսիայում, Ամերիկայում վերևներից իրենց թույլ տալ ստել և ներքևներում իրենց թույլ տալ այդ սուտը լսել: Կա՞ էլի մի երկիր, որտեղ 44 օր պատերազմ ստեն, և բացահայտվելուց հետո դա նորմալ համարվի: Արդյո՞ք կա մի երկիր, որի ղեկավարն օրումեջ ինչ-որ հայտարարություններ անի և հաջորդ օրը պարզաբանում տա, թե ինքն այն չի ասել, ինչ մենք ենք լսել, երբ ասում էր սև, մենք պետք է հասկանայինք սպիտակ, որ ինքը սև ասելով` չի ասել սև, ասել է սպիտակ:

Կամ ասենք մի երկիր, որ իշխանության եկած թիմը չկատարի նախընտրական և ոչ մի խոստում: Կամ ասենք՝ իշխանությունն իր մեղքերի համար մեղավոր տեսնի հասարակությանը: Այսքանով հանդերձ, այս մարդիկ շարունակեն իշխանության մնալ և դեռ ժողովրդի կողմից աջակցություն ունենալ: Կա՞ աշխարհում էլի մի երկիր, որն այսպիսի հասարակություն ունենա` սուտը, կեղծիքը, խաբեությունը լսող ու հանդուրժող, դրանց հետ կողք-կողքի, համակեցությամբ ապրող եւ իր առօրյայի բաղադրիչը համարող: Միանշանակ կարող եք հակաճառել. եթե փողոց չեն փակում, հրապարակ չեն լցնում, դեռ չի նշանակում, որ հանդուրժում են այս իրավիճակը: Խնդիրը փողոց փակելը չէ, խնդիրը փողոցով քայլողն է, որի հայացքի մեջ ընդվզում չկա: Խանութում հաց ու կարտոֆիլ գնողի շարժումների մեջ ըմբոստություն չկա: Տանն իր բազմոցին նստածի կեցվածքի մեջ անհաշտվողականություն չկա: Չես տեսնում, չես զգում մերժում ստի, կեղծիքի նկատմամբ: Մենք սիրում ենք, երբ մեզ հաճելիորեն խաբում են, երբ փուչ գովերգում են, կեղծ արժեքներ են վերագրում: Երբ ասում են, թե հպարտ ենք, թե հաղթել ենք, թե «ամենա»-ն ենք:

Անդրանիկ Կիրակոսյան

www.1or.am