«Հայաստանի խորհրդարանը որոշել է անդամակցել ԵՄ-ին. Եվրոպան փակել է ականջները»

Փետրվարի 11-ին Հայաստանի խորհրդարանն ընդունել է Եվրամիությանը Հայաստանի միանալու մասին օրինագիծը։ Հայ օրենսդիրները գնացել են այդ քայլին, չնայած այն հանգամանքին, որ Հայաստանը դեռևս հրավեր չի ստացել ԵՄ–ից։ Ավելին, Երևանին մերժել են թեկնածու պետության կարգավիճակ տալը, որը ԵՄ-ն շնորհել է Ուկրաինային, Մոլդովային, Վրաստանին և նույնիսկ եվրոպական թմրամիջոցների ապօրինի շրջանառության առաջամարտիկներին՝ Ալբանիային և Կոսովոյին։

Svpressa.ru–ն Հայաստանի և Ռուսաստանի մշակութային և հասարակական գործիչից մեկնաբանություն է խնդրել Երևանի գործողությունների վերաբերյալ։ Գրող, բանաստեղծ, հրապարակախոս Սերգեյ Գևորգյանն ապրում է Մոսկվայում, սակայն ուշադիր հետևում է Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին։ Սերգեյը ստեղծագործական դինաստիայի ներկայացուցիչ է։ Նրա հայրը՝ Կարեն Գևորգյանը, «Կին-ձա-ձա» ֆիլմի երկրորդ ռեժիսորն էր, այնուհետև Այթմատովի պատմվածքի հիման վրա նա նկարահանեց «Պիբալդ շունը, որը վազում է ծովի եզերքով» ֆիլմը, որն արժանացավ մի շարք միջազգային մրցանակների: Հետո Կարենը երկար տարիներով թողեց ստեղծագործական մասնագիտությունը և գնաց պաշտպանելու Լեռնային Ղարաբաղը։

svpressa.ru.- Ինչպե՞ս եք գնահատում ԵՄ-ին անդամակցելու Երևանի փորձերը:

Սերգեյ Գևորգյան.— Հայաստանը շատ փոքր երկիր է ոչ թե տարածքով, այլ բնակչությամբ։ Միայն մոտ մեկուկես միլիոն մարդ է այնտեղ մշտապես ապրում, իսկ մնացած հայերը ինչ-որ տեղ դրսում են: Երևանի ասածներին քչերն են արձագանքում։ Իշխանություններն ուզում են կառչել մեկից կամ մյուսից: Լավագույն տարբերակն էր Ռուսաստանը, բայց հետո եղավ Ամերիկան, հիմա՝ Եվրոպան։ Բայց արդյո՞ք Եվրոպան գիտի, որ Երևանը որոշել է միանալ իրեն։ Հնարավոր է, որ Բրյուսելում անգամ չգիտեն այդ մասին։

svpressa.ru.- Սերգեյ Կարենովիչ, որպես հայ, զգո՞ւմ եք ձեր կապը Հայաստան պետության հետ։

Սերգեյ Գևորգյան.- Ես Ռուսաստանի քաղաքացի եմ և ինձ ռուս եմ զգում։ Իսկ Ղարաբաղի անկումից հետո հայրս նույնպես իրեն ռուսաստանցի հայ է զգում։ Նա իր կյանքի տասնամյակներն անցկացրել է Հայաստանի պաշտպանության համար, սակայն այժմ ապրում է Սանկտ Պետերբուրգում և այնտեղ ֆիլմեր է նկարահանում։ Հուսով եմ, որ ռեժիսուրային նրա վերադարձը հաջող կլինի։

svpressa.ru.- Ինչո՞ւ ընկավ Ղարաբաղը:

Սերգեյ Գևորգյան.— Որքան գիտեմ, Երևանն այնտեղ փաստացի ոչինչ չարեց, արդյունքում ինքնավարությունում իշխեց հանցագործությունը։ Բայց դա արագ թռավ, երբ վառոդի հոտ զգաց: Ինքնահռչակ հանրապետության ֆորմալ ղեկավարներն առանց Հայաստանի օգնության ոչինչ չէին կարողացել անել ադրբեջանական զորքերի դեմ։ Միևնույն ժամանակ, Երևանը, որքան հասկանում եմ, իր կեցվածքով այնպիսի դրության մեջ դրեց Ռուսաստանին, որ վերջինս ևս չկարողացավ օգնել Ղարաբաղին։ Դե, առանց Երևանի խնդրանքի Մոսկվան չէր կարող իր զորքերն ուղարկել խաղաղապահներին օգնելու։ Բայց ոչ մի խնդրանք էլ չի եղել։

Մի քիչ էլ հորս մասին պատմեմ: Նա Հայաստանում չի աշխատել գեղարվեստական ​​ֆիլմերի վրա, սակայն ստեղծել է վավերագրական ֆիլմ Հայոց ցեղասպանության պատմության մասին։ Նա այդ ֆիլմը նկարահանել է Բեռլինի կողմից իրեն տված գումարով։ Գերմանացիներն են ֆինանսավորել այդ ֆիլմը, բայց երբ այն պատրաստ էր, Երևանն արգելեց այն։ Որովհետև այդ ժամանակ Հայաստանը, թերևս, հույս ուներ թեքվելու դեպի Թուրքիա, կամ Մեծ Բրիտանիա: Հետո Փաշինյանն առաջարկել է հորս պատմական հայկական համով պոռնոֆիլմ նկարահանել, սակայն հայրս հրաժարվել է։ Փաշինյանը փող ուներ պոռնոգրաֆիայի համար, բայց լավ կլիներ, որ դա ծախսեր պաշտպանության վրա, մոտավորապես այդպես է ասել նրան հայրս, որից հետո նրանց հարաբերությունները վատացել են:

svpressa.ru.- Բայց վերադառնանք Երևանի դեպի Բրյուսել թեքվելուն։ Կա՞ շանս, որ Հայաստանին կընդունեն ԵՄ:

Սերգեյ Գևորգյան.— Ես դեռ նման հնարավորություն չեմ տեսնում։ Երևանում հանցագործներն ավելի քիչ չեն, քան Ղարաբաղում։ Դա դուր չի գալիս ԵՄ-ին: Ուզում են, որ այնտեղ օրինականություն լինի։ Պետք է հասկանալ նաև Հայաստանի բնակչության առանձնահատկությունները։ Երկիրը հիմնականում պահում են գյուղացիները, որոնք հարստություն են աճեցնում և ամբողջովին ապաքաղաքական են։ Նրանք ժամանակ չունեն մտածելու նման բաների մասին, նրանք աշխատում են։ Ուստի չկա ժողովրդի կամքը, այսինքն ինչ որ էական բան որոշում են ժողովրդից կտրված մարդիկ։

Ուզում եմ մի բան էլ հասկացնել Ռուսաստանի մասին: Իհարկե, Մոսկվան այժմ Հայաստանի համար ժամանակ չունի։ Կա Հատուկ ռազմական գործողությունը, և բացի այդ, կա հիբրիդային պատերազմ Ռուսաստանի դեմ, որը նույնիսկ ավելի վտանգավոր է, քան պատերազմն Ուկրաինայում։ Բայց երբ դա ավարտվի, իհարկե, Ռուսաստանը պարտավոր չէ Հայաստանին դայակություն անել։ Այնուամենայնիվ, բացի Մոսկվայից, Հայաստանն այլ հույս չունի:

Ես հասկանում եմ, որ Էրդողանը ներկայումս իրավիճակային առումով կարևոր է Պուտինի համար, իսկ բոլոր հայերն ատում են Էրդողանին։ Եվ Մոսկվան այդ առումով առայժմ մանևրում է: Բայց Հայաստան պետությունը կջնջվի աշխարհի քաղաքական քարտեզից, եթե Մոսկվան չհետաքրքրվի այդ հարցով։

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am