««Եթե Բրյուսելը չի ​​գնում Երևան, Երևանը կգնա Բրյուսել». ինչո՞ւ են Հայաստանի իշխանությունները «սխալ ծայրից» երկիրը տանում ԵՄ»

Սեփական տնտեսական խնդիրներից, ներքին վեճերից և ԱՄՆ նախագահ Թրամփի հետ նյարդերի պատերազմից հյուծված՝ Եվրամիությունը հասկացել է, թե ինչն է իրեն պակասում լիակատար երջանկության համար: Ստացվում է, որ Եվրամիությանը պակասում է, որ Հայաստանը համալրի իր շարքերը, գրում է rt.ru–ը:

Եվրոպական ընտրությունը երկար տարիների զարգացման հիմնական ռազմավարությունը դարձնելու Երևանի վճռականության վկայությունն է Հայաստանի խորհրդարանի որոշումը սկսելու երկրի «ընդհանուր եվրոպական տուն» մուտքի գործընթացը։

Ավելի վաղ՝ այս տարվա հունվարին, Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունն ընդունել էր «Հայաստանի Եվրամիությանն անդամակցության գործընթացի մեկնարկի մասին» ամպագոռգոռ վերնագրով օրինագիծը։ Ինչպես հետևում է այդ փաստաթղթից, դրա ընդունումը «ավելի իրատեսական կդարձնի Հայաստանի քաղաքացիների ակնկալիքները Եվրամիության լիիրավ անդամ դառնալու վերաբերյալ»։

Թե որտեղից են գալիս այս «քաղաքացիների սպասումները», առեղծված է։ Անհասկանալի է նաև եվրաինտեգրատորների լավատեսությունը, որոնք ակնհայտորեն բլեֆ են անում։ Սկսենք նրանից, որ Եվրամիությունում ոչ ոք իրականում չի սպասում Հայաստանին, որը պատրաստվում է անդամակցել նրան։ Չկա ոչ մի հակաազդանշան Բրյուսելից, որը ցույց կտա, որ Եվրամիությունը երբևէ պատրաստ կլինի նրան ընդունել իր շարքերը։

Ավելին, կա ԵՄ նոր անդամների ընդունման հստակ ընթացակարգ։ Հրավերը պետք է լինի Բրյուսելից, այլ ոչ թե հենց հայտատուից, նման որոշումներ ընդունվում են ԵՄ գագաթնաժողովներում և հաստատվում նրա անդամների կոնսենսուսով: Միակ պաշտոնական կպչելու բանը նախորդ տարվա մարտին Ստրասբուրգում Եվրախորհրդարանի նիստում ընդունված բանաձևն է, որը թույլ է տալիս Հայաստանին թեկնածու երկրի կարգավիճակ շնորհել։ Այնուամենայնիվ, Եվրախորհրդարանի բանաձևերը զուտ խորհրդատվական բնույթ ունեն։ Կարելի է ասել, որ դրանք գրված են եղաններով ջրի վրա։

Մինչ օրս ԵՄ թեկնածուի կարգավիճակ ունեն Բոսնիա և Հերցեգովինան, Վրաստանը, Մոլդովան, Հյուսիսային Մակեդոնիան, Սերբիան, Թուրքիան, Ուկրաինան, Չեռնոգորիան և Ալբանիան։ Բայց, ինչպես տեսնում ենք, դա Երևանին չի անհանգստացնում։ Եթե ​​Բրյուսելը չի ​​գնում Երևան, Երևանը կգնա Բրյուսել:

Հայաստանի իշխանությունները որոշել են չսպասել եղանակի փոփոխությանը և որոշել են, որ իրենք կարող են նախաձեռնությունը վերցնել իրենց ձեռքը։

Մինչդեռ հիմնական փաստարկը, որին բախվում են Երևանի եվրոպական երազանքները, տնտեսական անողոք իրողություններն են։ Ռուսական կողմը մեկ անգամ չէ, որ զգուշացրել է, որ Հայաստանի անդամակցությունը Եվրամիությանը կստիպի երկրին ընտրություն կատարել Եվրամիության և Եվրասիական տնտեսական միության միջև, որի անդամ է Հայաստանը 2015 թվականից։

Երկու աթոռի վրա նստել հնարավոր չէ՝ ԵԱՏՄ-ն ու ԵՄ-ն անհամատեղելի են: Երկու միավորումներն էլ ենթադրում են մաքսային սահմանների բացակայություն, ապրանքների, ծառայությունների, կապիտալի և աշխատուժի ազատ տեղաշարժ։ Անհնար է պատկերացնել, որ այդ երկու միավորումները մի օր ինչ որ պահի միավորվեն։

Ավելին, Հայաստանը ԵԱՏՄ-ում հիմնական շահառուն է, նրա անդամների հետ առևտուրը մի քանի անգամ գերազանցում է ԵՄ-ի հետ առևտուրը։ Եթե ​​Հայաստանը դուրս գա ԵԱՏՄ-ից, հայկական ապրանքների արտահանումը կնվազի 70-80 տոկոսով։ Արդյունքում շղթայական ռեակցիան կհանգեցնի էներգիայի և սննդի գների բարձրացման, ինչը վնասակար ազդեցություն կունենա սովորական քաղաքացիների վրա, ովքեր կկորցնեն եկամուտը, աշխատանքը և կվճարեն ավելի շատ առաջին անհրաժեշտության ապրանքների համար։

Եվ վերջապես, պետք է ասել, որ Հայաստանը դեպի Եվրոպա շրջելու համառ փորձերի ֆոնին Նիկոլ Փաշինյանի իշխող «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության վարկանիշը հասել է պատմական նվազագույնի։ Եվս մեկ պատճառ կասկածելու, որ երկրի բոլոր քաղաքացիներն են ձգտում հասնել «պայծառ եվրոպական վաղվան»:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am