Ժամանակակից Հայաստանը Ռուսաստանի նախագիծն է

Անշնորհակալ վերաբերմունքի մասին հայերը մի քանի ասացվածք ունեն: Մյուս ազգերն էլ ունեն նմանատիպ արտահայտություններ. «Եթե դու լավ գործ ես արել, ուրեմն նստիր ձիուդ և վարգիր», կամ «Եթե անցյալին ատրճանակով կրակես, ապագան քեզ թնդանոթով կխփի»: Հայերը կարճ հիշողություն ունեցող մարդու մասին ասում են «Անաղ ու հաց»: Կարծում եմ իմաստը պարզ է: Այսինքն լավ գործ անելով, լավագույն դեպքում երախտագիտություն չես ստանա, դա պարզապես կմոռանան, կամ, ինչպես հաճախ է պատահում, կսկսեն կեղտոտ հնարքներ անել, զրպարտել և այլն, գրում է argumenti.ru։

Ինչի՞ մասին է խոսքը: Ցավ ու թյուրիմացություն է առաջացնում Հայաստանի ներկայիս իշխանությունների քաղաքականությունը, որն ամբողջությամբ հատել է ազգային հիշողության արմատները։ Պարոն Փաշինյանը, ըստ երևույթին, բաց է թողել հայոց պատմության դասերը դպրոցում։

Հակառակ դեպքում նա կիմանար ու կհիշեր, որ Հայաստանը որպես անկախ պետական միավոր դադարել է գոյություն ունենալ 650 տարի առաջ՝ 1375 թվականից: Առավելագույն հնարավոր ճնշում գործադրելու համար օկուպանտները հայերի համար անհավասար պայմաններ են ստեղծել ընդհանուր հարկին ավելացնելով հավատքի վճար և դրանով իսկ ստիպելով հրաժարվել Քրիստոսից և ընդունել իսլամը։ Բայց հայերը պինդ ընկույզ են և գերադասել են հեռանալ հայրենիքից, բայց ոչ հավատից։ Այդ ժամանակվանից էլ հայ բնակչությունը, ավելի լավ կյանքի փնտրտուքների մեջ, կամա թե ակամա, լքել է հայրենի բնակավայրերը։ Հայ ժողովրդի գաղթը շարունակվել է մինչև ռուս ցարերի որոշումը՝ հույսը դնել երկրի հարավի հայ բնակչության վրա։ Հայ ժողովրդի համար այդ ճակատագրական որոշման համար առաջին հերթին պարտական ենք մեր փառապանծ հայրենակից Իսրայել Օրիին, ով անարժան կերպով մոռացված է հասարակության և իշխանությունների կողմից։ Երիտասարդ տարիքում նա ոգեշնչվել է քրիստոնյա Հայաստանը մահմեդական ճնշումներից ազատագրելու գաղափարով, հասել է Սանկտ Պետերբուրգ, հանդիպել Պետրոս Առաջինի հետ և խոսել իր ժողովրդի տխուր ճակատագրի մասին։ Այդ ժամանակից ի վեր ռուս և հայ ժողովուրդները միասին են։ Ռուս-պարսկական, ապա ռուս-թուրքական բոլոր պատերազմներում հայերը կողք կողքի կռվել են ռուսական զորքերի հետ։ Հայերը, հայտնվելով ռուսական պետության թևի տակ, ազատվել են թուրքական յաթաղանին անմեղ զոհ դառնալուց։ Շատ արագ ռուսական պետության հիմնականում հայերով բնակեցված տարածքը ձեռք է բերել առանձին պետության ուրվագծեր, իսկ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո այն դարձել է անկախ երկիր, ապա ՄԱԿ-ի անդամ, Եվրախորհրդի մաս։

Ժամանակին մեր փառապանծ հայրենակից Շառլ Ազնավուրը մարգարեաբար հայտարարել էր. «Հիմա Հայաստանը երբեք չի անհետանա աշխարհի քաղաքական քարտեզից»։ Բայց այսօր ես դա այդքան կատեգորիկ չէի ասի։ Փաշինյանը, խզելով Ռուսաստանի հետ դարավոր բարեկամության կապերը, սկսել է առասպելական կամուրջներ կառուցել հայացքն ուղղելով դեպի եվրոպական երկրներ։ Ուզում եմ Փաշինյանին հիշեցնել, որ Իսրայել Օրին, մինչ ռուսական ցարի կողմից ընդունելը, շրջել էր եվրոպական բոլոր երկրներում ստանալով դիվանագիտական քաղաքավարությամբ պարուրված մերժումներ։ Նույն մերժումներն այժմ վայելում է Հայաստանի վարչապետը։

Մինչդեռ Ադրբեջանում ամեն օր հայտնվում են տեղացի քաղաքագետների հոդվածները, որոնք վախեցնում են իրենց քաղաքացիներին «նենգ հարևանների ագրեսիվ մտադրություններով», և ամենակարևորը՝ կանխարգելիչ միջոցներ ձեռնարկելու և նախահարձակ լինելու անհրաժեշտության մասին խոսքերով։ Դա, իհարկե, թուրքական Bayraktar անօդաչու սարքերի օգնությամբ։ Նպատակը պարզ է՝ կտրել Հայաստանի հարավն Ադրբեջանը Նախիջևանի հետ միացնելու համար։ Բայց արդյո՞ք մեր հարևանները դրանով կսահմանափակվեն։ Վստահ չեմ: Բոլորը գիտեն, որ ախորժակն ուտելուց է  բացվում:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Կամո Խաչիկյանը

www.1or.am